YEŞİLÇAM KLASİKLERİ
Televizyonda ne zaman denk gelsek es geçemediğimiz filmler var. Bunlar da genelde özellikle yıllar önce yapılmış; en doğal, komik, samimi, gerçek ve bizi yansıtanlar. Ne tür, hangi yöre olursa olsun seyirciyi yakalamayı ve sayısız tekrarları izletmeyi başarmıştır. Ha bu tekrarlardan sıkıldık mı HAYIR! Çünkü yeni dönemde böylesi filmlere çok az rastlar olduk. Şimdi mümkün mü; bir Mavi Boncuk tadında film izlemek, dahası öylesi kadroyu bir arada yakalamak. Hele bir de Neşeli Günler var ki, izlerken tüm derdi tasayı unutturup kahkahaya boğuyor. Hala her izlediğimizde son sahnesinde göz yaşlarımıza engel olamadığımız Selvi Boylu Al Yazmalım! Altınları bir türlü sayamayan çok değerli 4 kardeş var bir de; unutulur mu hiç Köyden İndim Şehire. Yine kardeşliğin ne kadar önemli, nadide olduğunu, kardeş için her şeyin yapılabileceğini çok iyi bir şekilde anlatan Canım Kardeşim. Ah o gözler, kara gözler aklı başan alan; sultanımız canımız ciğerimiz Kara Gözlüm’üz. Adını duyduğumuzda bile güldüren ender serilerden Hababam Sınıfı, böyle bir seri daha da gelmedi. Aşkın, güzelin peşinden koşmanın yollarını gösteren yakışıklımız çok da güzel öğretti bize Ah Nerede Vah Nerede’yle. Aile hep çok özeldir ama bunu bize bir kez daha hatırlatan ve unutmamamızı sağlayan Aile Şerefi’ne ayrıca teşekkürler.
Unutacağımı düşünmüş olabilirsiniz ama çirkin kıralımız Yılmaz Güney’imiz unutulur mu hiç? O bizim Umut’umuz.
Yeşilçam değerlerimiz bu kadarla da sınırlı değil tabii ki; daha nice sanatçılarımız, unutulmamış filmlerimiz var. Şimdi söyleyin; yakın dönemde sayabileceğimiz böyle filmler var mı, varsa da kaç tane?
